Czy Twój taras lub balkon przeciekają?

Balkony i tarasy nieustannie narażane są na destrukcyjny wpływ różnych czynników atmosferycznych. Wieloletnie wystawienie okładziny na działanie skrajnych temperatur, śniegu, mrozu czy deszczu może skutkować przeciekami, pojawieniem się nieestetycznie wyglądających wykwitów oraz odprysków na powierzchni płytek i fug, obluzowaniem i pęknięciami okładziny.

Wszystkie te problemy mogą być wynikiem zarówno błędów wykonawczych, jak i złego doboru materiałów, a szczególnie uszczelnienia. Tradycyjne uszczelnienia pod jastrychem nie chronią przed wymienionymi szkodami. Spotyka się bardzo słabe i kruche podłoża betonowe, które niezabezpieczone uszczelnieniem podpłytkowym rozsypują się w ciągu 1–2 lat.

Oto kilka porad, jak naprawić taras umiejscowiony nad pomieszczeniem ogrzewanym. Taka konstrukcja tarasu jest pod względem budowlanym przypadkiem szczególnie złożonym.

Ważny jest spadek...

Cały taras trzyma się na płycie konstrukcyjnej. Powinna być ona zamontowana nieco niżej niż płyta stropowa w pomieszczeniu przylegającym, w przeciwnym razie woda z zalewanego deszczem tarasu może przelewać się przez próg. Z tego samego powodu górna płaszczyzna płyty konstrukcyjnej powinna być tak ukształtowana, aby spadek był w kierunku od ściany przylegającej do tarasu. Wówczas deszcz będzie mógł swobodnie spływać do otaczających taras rynien.

Skutki niewłaściwie wykonanych prac, Fot. Sopro

Jeżeli spadku nie ma, na płycie trzeba zrobić wylewkę – tzw. podkład spadkowy o nachyleniu 1–2% (1–2 cm na 1 m długości). Najlepiej wykonać go bezpośrednio na płycie, przy użyciu posadzki cementowej (minimalna grubość 20 mm). Jeżeli z różnych względów niemożliwe jest zastosowanie tak grubej warstwy wylewki, należy użyć szybko twardniejącej zaprawy, którą można układać w warstwie grubości 5–30 mm. Niezależnie od tego, jaki materiał będzie zastosowany, wcześniej należy płytę konstrukcyjną pokryć warstwą kontaktową, stosując emulsję gruntującą.

…izolacja…

Na podkładzie spadkowym należy położyć zabezpieczenie przeciwwilgociowe i termoizolację. Najpierw trzeba wykonać paroizolację ze specjalistycznych pap lub folii. Warstwę termoizolacyjną mogą natomiast stanowić płyty styropianowe, najlepiej z frezowanymi obrzeżami, ułożone na tzw. mijankę. Aby uniknąć zawilgocenia warstwy termoizolacyjnej, warto zastosować dodatkową warstwę izolacji, np. z folii wywiniętej na ścianę. Niewygodnego wywijania folii na ścianę można uniknąć, używając samoprzylepnych profili dylatacyjnych z fartuchem z folii.

Teraz kolej na warstwę dociskową, na której potem położone zostaną płytki. Warstwę tę stanowi posadzka cementowa, wylana w warstwie grubości 4 cm. Po wyschnięciu warstwy dociskowej należy przystąpić do wykonania hydroizolacji podpłytkowej.

W tej roli doskonale sprawdzają się nowoczesne izolacje bezspoinowe, tzw. płynne folie i zaprawy uszczelniające, które wraz z systemem taśm, narożników i mankietów uszczelniających tworzą bardzo skuteczne systemy izolacji przeciwwodnych. Przed przystąpieniem do nakładania folii w płynie należy zagruntować warstwę dociskową. Emulsję gruntującą nakłada się przynajmniej w dwóch warstwach. Tego typu bezspoinowa folia w płynie jest niezawodna, trwała i bardzo skuteczna.

…i dylatacja

W naszym klimacie każdy taras w ciągu roku jest narażony na znaczne różnice temperatur. To narzuca konieczność wykonania, w trakcie budowy, szczelin dylatacyjnych. Będą one niwelowały naturalne rozszerzanie się i kurczenie materiałów, z których zbudowany jest taras, zapobiegając pękaniu poszczególnych warstw. Należy je wykonać w wylewce kształtującej spadek oraz w warstwie dociskowej – tak, aby dzieliły płyty na pola o bokach nie większych niż 2,5×2,5 m. Ważne jest też, aby przebiegały dokładnie jedna nad drugą. Należy także pamiętać o pionowej szczelinie dylatacyjnej między stykiem ściany, słupów itp. a warstwami ­tarasu.

Na tarasach, których szerokość jest mniejsza niż 3 m dylatacje nie są konieczne. Lepiej jednak nie rezygnować z nich w miejscach styku tarasu ze ścianami. Szczeliny dylatacyjne należy wypełnić materiałem elastycznym, na przykład silikonem sanitarnym.

Czym przykleić płytki na tarasie lub balkonie?

Po całkowitym zastygnięciu powłoki uszczelniającej, tj. po upływie około 24 godzin od naniesienia ostatniej warstwy uszczelnienia, można rozpocząć prace związane z przyklejaniem płytek ceramicznych.

Płytki ułożone na tarasie powinny być mrozoodporne i nienasiąkliwe, a zarazem odporne na ścieranie. Do przyklejania okładziny na tarasach, loggiach i balkonach zaleca się stosowanie wysoko elastycznych zapraw klejących. Przenoszą one naprężenia termiczne powstające przy zmianach temperatury.

Dzięki możliwości zastosowania wybranych zapraw w konsystencji półpłynnej, można osiągnąć pełne przyleganie zaprawy do spodu płytki i podłoża, co zapobiega wnikaniu wody w pustki znajdujące się pod płytkami. Ogranicza to do minimum ryzyko pękania płytek na skutek zbierania się pod nimi wody i rozwijających się drobnoustrojów. Warto więc zastosować zaprawę o szerokim zakresie grubości warstwy klejącej (4–20 mm), która umożliwia również wykonanie niezbędnego na tarasie spadku. W tym celu wystarczy blisko ściany położyć grubszą warstwę kleju, a im dalej od ściany, tym warstwa powinna być cieńsza.

Skutki niewłaściwie wykonanych prac, Fot. Sopro

Do klejenia płytek na tarasie można również użyć elastycznego kleju o podwyższonej przyczepności, zalecanego właśnie na tarasy, schody i balkony. Można nim przyklejać wszystkie płytki ceramiczne, zwłaszcza gresowe, ale też płyty cementowe, betonowe lub kamienne.

Spoiny między płytkami należy wypełnić elastyczną fugą cementową. Na tarasie sprawdzi się elastyczna fuga o przedłużonej trwałości koloru i zwiększonej odporności na ścieranie, a także chroniąca spoiny przez rozwojem korozji biologicznej.

Należy pamiętać, że szerokość spoin cementowych powinna oscylować w granicach 5–8 mm, a szerokość szczeliny wypełnionej silikonem, powinna wynosić min. 10 mm. Tylko takie szerokości szczelin fugowych w okładzinach ceramicznych zapewniają kompensację naprężeń termicznych powstających w wyniku intensywnego nagrzewania słońcem i gwałtownego schładzania np. ulewnym deszczem.

Jeśli posadzka tarasu wykonana jest z materiałów o porowatej strukturze, a zatem stanowi powierzchnię nieodporną na wodę i zabrudzenia, należy ją pokryć specjalnym środkiem ochronnym o właściwościach impregnujących i antypoślizgowych.

Chcesz być na bieżąco? Zapisz się do naszego newslettera!