Wiata garażowa - alternatywa dla garażu

Wiata czy garaż?

Wiaty garażowe cieszą się niezmiennie sporą popularnością wśród posiadaczy domów jednorodzinnych. Mogą stanowić zarówno alternatywę dla garażu, jak i jego uzupełnienie - jako dodatkowe lub tymczasowe miejsce postojowe. Mogą być konstrukcyjnie związane z budynkiem, przylegać do jego bryły lub być wolno stojące.

Zalet wiaty w porównaniu do odkrytego miejsca postojowego przybliżać raczej nie trzeba. Nieco trudniej jest wymienić zalety w porównaniu do garażu, ale i tu można zauważyć pewne atuty. Pierwszym i oczywistym jest cena. Drugim - oszczędność miejsca na działce. Żeby to wytłumaczyć, warto zrobić krótką analizę.

Przeciętny współczesny samochód z segmentu D ma długość około 4,8 do 5 m i szerokość 1,8 m. Aby zaprojektować minimalny garaż do jego zaparkowania, powinniśmy przewidzieć: z obu boków minimum po 80 cm na otwarcie drzwi, około 50 cm z tyłu (zakładamy, że samochód nie jest kombi z ogromną klapą bagażnika i że rezygnujemy z miejsca na półki, komplet opon itp.), oraz około 1 m z przodu na swobodne zamknięcie bramy. To daje razem wymiary 3,4x6,5 m, czyli 22 m² powierzchni użytkowej. Doliczając do tego grubości ścian, dostajemy około 4,1x7,2 m, czyli prawie 30 m² działki.

Wolno stojąca wiata na ten sam samochód (przylegająca do budynku z reguły musi być troszkę większa) może mieć wymiary wewnętrzne 2,5x5,5 m, czyli 13,75 m². Dokładając grubość konstrukcji (przyjmijmy słupki 10x10 cm), robi się z tego 2,7x5,5 m, czyli 14,9 m². A więc dwukrotnie mniej. Jest to różnica, która (szczególnie w wypadku bardzo małych działek) może mieć kolosalne znaczenie.

Pozostaje więc pytanie, gdzie umieścić i czym wykończyć wiatę, aby najlepiej spełniała swoją funkcję. Rodzaj wiaty i detale nawierzchni Wykończenie zewnętrzne to sprawa najprostsza - wiata powinna współgrać z budynkiem. Dotyczy to głównie kąta nachylenia i materiału pokrycia dachu, bo to z niego głównie składa się konstrukcja.

Nieco bardziej skomplikowana jest kwestia wykończenia wewnętrznego - chociaż i w tym przypadku za mądrze brzmiącym określeniem kryje się głównie rodzaj nawierzchni miejsca postojowego. Poza względami estetycznymi i nawiązaniem do zagospodarowania pozostałej części działki, pojawiają się tu jednak jeszcze inne czynniki wpływające na wybór. Wynikają one w dużej części z lokalizacji wiaty.

Można wprowadzić podział na trzy typy wiat: przejazdowe, wolno stojące i przylegające do budynku. Każdy z nich ma nieco inny zestaw wad i zalet, różnią się także sposobem doboru kostki brukowej do pokrycia miejsca postojowego. Rozwiązaniem które warto zastosować niezależnie od typu wiaty są pasy drobnej kostki o wyraźnej fakturze w bocznych częściach wiaty (wzdłuż słupów konstrukcyjnych), a także dość wysokie prowadnice z krawężników.

Wszystko to w celu ochrony lakieru samochodu przed kontaktem z konstrukcją zadaszenia. Aby taki system działał poprawnie, linia krawężnika powinna być odsunięta o około 20-30 cm od linii słupów. Pasy drobnej kostki przy krawężnikach powinny mieć również około 30 cm szerokości. Każde z tych rozwiązań można oczywiście zastosować samodzielnie, łącznie ma to sens jedynie przy nieco szerszych konstrukcjach.

Jeżeli natomiast prowadzący do wiaty podjazd nie jest linią prostą, prowadnice z krawężników warto zacząć odpowiednio wcześniej, tak aby łatwo było przyjąć najlepszy tor jazdy.

Jedną z najciekawszych chyba koncepcji jest wiata przejazdowa - również dlatego, że raczej rzadko stosowana. W sytuacji ekstremalnej jest to po prostu zadaszony fragment podjazdu do garażu. Charakteryzuje się więc stosunkowo najmniejszym kosztem dodatkowym (podjazd tak czy tak byłby brukowany) oraz minimalnym zapotrzebowaniem na dodatkową przestrzeń - stanowi po prostu dodatkową funkcję fragmentu i tak koniecznego do wykonania podjazdu.

Wadą takiego rozwiązania jest to, że parkujący pod wiatą samochód blokuje wjazd i wyjazd z garażu. Taka wiata jest więc doskonałym rozwiązaniem jako parking tymczasowy w ciągu dnia lub jako miejsce postojowe dla gości. W takim przypadku może być wręcz zintegrowana z bramą wjazdową na posesję. Ze względu na specyfikę jest ona zwykle nieco szersza niż niezbędne minimum, ponieważ zachowuje szerokość reszty podjazdu, czyli z reguły około 2,25 - 2,5 m.

Aby ułatwić parkowanie, warto przestrzeń pod wiatą wydzielić wyraźnie innym rodzajem nawierzchni, na przykład kostką o fakturze kamiennej. Nawet jeśli podjazd jest wykonany z kostki ażurowej, nie powinniśmy raczej stosować jej pod całą powierzchnią wiaty. Może to utrudnić poruszanie się wokół pojazdu. Kostka ażurowa sprawdzi się świetnie jako środkowy pas nawierzchni.

Najczęściej stosowanym rozwiązaniem jest wiata dostawiona do budynku mieszkalnego. Może być jedynym zadaszonym miejscem postojowym albo doskonałym uzupełnieniem garażu. Najlepiej, jeśli jest projektowana razem z budynkiem, tak aby stanowiła z nim spójną architektonicznie całość. Niezależnie jednak od tego, również przy takim rozwiązaniu jest kilka elementów, na które warto uważać, projektując nawierzchnię brukowaną.

Przede wszystkim ilość miejsca między parkującym samochodem a ścianą budynku powinna być taka, aby dało się swobodnie otworzyć drzwi i wysiąść. Można przyjąć, że minimalnie jest to 80 cm, a wygodnie - około 1 metra. Również tutaj warto zastosować boczne wysokie krawężniki, z tym, że od strony budynku dobrze jest, aby chodnik za krawężnikiem był również podniesiony.

Wynika to z dość małej ilości miejsca dla wysiadających od tej strony pasażerów - dobrze jest w związku z tym nie mnożyć przeszkód pod ich nogami. Kolejnym przydatnym rozwiązaniem jest ogranicznik przed końcem wiaty (o ile nie jest ona przejazdowa). Element, do którego można dojechać przednimi kołami samochodu podczas parkowania znakomicie ułatwia ten manewr.

Ostatni typ to wiata wolno stojąca. Najmniejsza i zdecydowanie najprostsza konstrukcyjnie, jednak wbrew temu, co można by przypuszczać zajmująca na działce zdecydowanie najwięcej wolnej przestrzeni. Może jednak stanowić również doskonałe optyczne odcięcie np. technicznej części terenu od reprezentacyjnego ogrodu.

Trzeba pamiętać o zapewnieniu wygodnego dojścia i dojazdu dającego możliwość komfortowego parkowania bez konieczności wykonywania zbyt trudnych manewrów. Ze względu na minimalną szerokość nie znajdują tu raczej zastosowania boczne pasy z kostki o ostrej fakturze.

Pozostałe elementy są w zasadzie takie same, jak w dwóch poprzednich rodzajach zadaszeń. Boczne prowadnice z wysokich krawężników warto usytuować w najmniejszej bezpiecznej odległości, tak aby parkując, nie zahaczyć o konstrukcję lusterkiem ani żadnym innym wystającym elementem. Dzięki temu wiata zajmie minimalny możliwy obszar.

Z kolei tylny ogranicznik warto usytuować w taki sposób, aby cały zaparkowany samochód znajdował się pod zadaszeniem. W przypadku większości samochodów oznacza to, że powinien być przesunięty o co najmniej 1 metr w stosunku do tylnej krawędzi dachu.

Wszystkie te zabiegi powodują, że w przypadku wiaty dostawionej do budynku oraz wiaty wolno stojącej nie powinniśmy zapomnieć o odpowiednim ukształtowaniu spadku, zapobiegającemu gromadzeniu się pod nią wody opadowej. Teren powinien więc opadać w kierunku wjazdu pod kątem około 1%.

Chcesz być na bieżąco? Zapisz się do naszego newslettera!