Jak skutecznie osuszać mury

Fundament zapewnia stabilność konstrukcji i powinien chronić obiekt przed naporem wilgoci od strony gruntu, co nie zawsze ma miejsce.

Strefy fundamentowe budynków wraz z posadowionymi na nich murami mogą być obciążane ciekami gruntowymi i wilgocią, które przy braku zabezpieczeń hydroizolacyjnych niszczą ściany, pozostawiając na nich widoczne strefy zawilgocenia, wykwity solne, przebarwienia i powodują łuszczenie się powłok malarskich, odpadanie tynku itp.

Widok zawilgoconych murów nie należy do rzadkości. O powodzeniu prac osuszających decyduje poprawna eksploatacja wykonanych zabezpieczeń. Powinna ona polegać przede wszystkim na konserwacji systemów odprowadzania wód opadowych z dachu, tarasów i terenu przyległego do budynku, utrzymywaniu drożności drenaży, ciągłej sprawności systemu wentylacji pomieszczeń, kontroli stanu mykologicznego itp.

Pominięcie choćby jednego z tych czynników może uniemożliwić trwałe osuszenie obiektu.

Przyczyny zawilgocenia

Nie ma jednej przyczyny zawilgocenia murów. Może ono być skutkiem np.: zmian hydrogeologicznych (podwyższenia się poziomu gruntu, wahań poziomu lustra wód powierzchniowych itp.), złej hydroizolacji lub jej uszkodzenia (co służy kapilarnemu podciąganiu wilgoci), kondensacji pary wodnej na wbudowanych w mury elementach instalacji c.o. lub wod.- kan., a także zaniedbań i błędów popełnionych przy remontach (wadliwie wykonanych izolacji, pokryć dachowych, odwodnienia, drenażu itp.). Najczęstszą przyczyną zawilgocenia jest napór wilgoci gruntowej na fundament.

Model działania hydroizolacji sprowadza się wówczas do wykonania bariery odgradzającej zewnętrzną strefę mokrą (gruntu) od bryły fundamentu. Barierę taką musi charakteryzować wytrzymałość mechaniczna na parcie wód gruntowych i dyfuzję wilgoci, działanie sił tarcia przemieszczającego gruntu, przypadkowe uderzenia, oddziaływanie czynników termicznych i chemiczno-biologicznych.

Jej przedpole stanowi system drenażu opaskowego, który tworzą dreny i studzienki kontrolne odprowadzające wody gruntowe i opadowe poza strefę fundamentów (zwykle wykonane z ceramiki, odlewów betonowych i wyprasek z tworzyw sztucznych) oraz okalające je siatki i geo włókniny utrudniające blokowanie (zamulanie) systemu.

Właściwa hydroizolacja fundamentów ma charakter kontaktowy (izolacje powłokowe – przyleganie materiału do płaszczyzny ściany fundamentowej i powierzchni ławy fundamentowej, bądź izolacje penetrujące – jego przenikanie do wewnętrznych struktur muru). Usunięcie przyczyn zawilgocenia (odcięcie dopływu wilgoci) obniża stopień obciążania ściany wilgocią.

Podatność murów na zawilgocenie zależy od czynników zewnętrznych oraz od technologii murowania i zastosowanych materiałów, a także odpowiedniego dla danego przypadku doboru środków i metod konserwacyjnych.

Sposoby usuwania wilgoci

Najpopularniejsze są zabezpieczenia powierzchniowe wykonywane najczęściej z powłok mineralnych lub bitumicznych, nakładanych na zewnętrzną powierzchnię przegrody budowlanej (od strony kontaktu z wodą). Mają one jednak dużo mankamentów i nie zawsze bywają skuteczne.

Metody usuwania wilgoci z murów można podzielić na naturalne i sztuczne (inwazyjne i bezinwazyjne). Czasochłonne metody naturalne sprowadzają się do odkopywania fundamentów, które – poddane wpływowi powietrza atmosferycznego – sukcesywnie wytrącają wilgoć.

W dłuższym okresie, gdy ława fundamentu osiąga stan niskiej wilgotności, zabezpiecza się ją metodami hydroizolacji pionowej, wykonuje opaskę drenarską i zasypuje. Mankamentem tej metody jest ryzyko wystąpienia obfitych opadów i podtopień, które przywracają pierwotny stan i sprawiają, że proces osuszania należy powtarzać. Znacznie korzystniejsze, ze względu na tempo osuszania oraz jego skuteczność, jest zastosowanie jednej z metod sztucznych.

Metody te polegają na odtworzeniu izolacji poziomej – przerywają migrację wilgoci w górę, dzięki czemu ułatwiają proces jej odparowywania z wyżej położonych partii muru. Osuszanie tymi metodami odbywa się przede wszystkim inwazyjnie (np. metodami mechanicznymi, iniekcji, elektroosmozy, promieniowania elektromagnetycznego), a także nieinwazyjnie (np. osuszanie gorącym powietrzem, technikami absorpcyjnymi, kondensacyjnymi, mikrofalowymi).

Metody nieinwazyjne działają podobnie jak osuszanie naturalne. Mur schnie dzięki podniesieniu temperatury wewnątrz pomieszczenia przy jednoczesnym zapewnieniu odpowiedniej wentylacji. W zależności od wybranej metody, osuszanie trwa od kilku do kilkunastu tygodni.

Przy osuszaniu mikrofalowym wykorzystuje się wiązkę fal elektromagnetycznych emitowanych do muru z promienników mikrofalowych. Mikrofale silnie pochłaniane przez wilgoć/wodę powodują szybki wzrost jej temperatury i przemieszczanie w kierunku powierzchni. Aparatura zapewnia równomierną emisję fal w podgrzewanym obszarze muru, które powodują usuwanie wilgoci poza nagrzany obszar.

Zaletą tej metody jest szybkość osuszania murów oraz likwidacja zagrzybienia i pleśni.

W osuszaniu absorpcyjnym woda jest cyklicznie odbierana z zawilgoconych przegród przez osuszone wcześniej powietrze cyrkulujące przez urządzenia osuszaczy, gdzie kondensuje wilgoć, która jest odprowadzana osobnym kanałem na zewnątrz pomieszczenia.

Przy osuszaniu kondensacyjnym osuszacz zasysa za pomocą wentylatora wilgotne powietrze, które trafia do zimnej wężownicy parownika. Tam następuje wykroplenie kondensatu na powierzchni chłodnicy, który trafia do instalacji ściekowej. Osuszone powietrze po przepłynięciu przez nagrzewnicę jest wdmuchiwane do osuszanego pomieszczenia.

W metodach elektrofizycznych fale elektromagnetyczne odwracają kierunek kapilarnego ruchu wilgoci i przeciwdziałają jej podciąganiu. Emitowane są z urządzeń wytwarzających pole elektromagnetyczne, zasilanych prądem zmiennym lub czerpiących energię z pola geoelektromagnetycznego. Ich długotrwałe działanie powstrzymuje podciąganie kapilarne i tym samym spełnia funkcję izolacji poziomej.

Wśród tych metod wymienić należy elektromagnetokinezę, wykorzystującą energię naturalnego pola magnetycznego ziemi, które w sposób ciągły emituje fale o charakterze grawomagnetycznym.

Wśród metod inwazyjnych są techniki mechanicznego podcinania murów oraz metody iniekcyjne.

W metodach mechanicznych powszechne jest odcinkowe podcinanie murów piłami w celu założenia izolacji pionowych i poziomych. Ich mankamentem jest ryzyko osłabienia struktury murów. W szczelinach wycinanych odcinków, długości 1–1,5 m, po ich przedmuchaniu sprężonym powietrzem, układa się na zakład konwencjonalne izolacje poziome (np. membrany hydroizolacyjne, papę fundamentową itp.), a następnie szczelinę klinuje się w miejscach łączeń materiału izolacyjnego i cementuje za pomocą pakerów.

Możliwe jest też wbijanie chromowo-niklowych blach falistych, bez konieczności podcinania murów czy używania zaprawy cementowej. Po wprowadzeniu izolacji w miejscu jej osadzenia, na powierzchnię muru nanoszony jest specjalny tynk izolacyjny, który stanowi izolację pionową.

Techniki iniekcyjne i nasączeniowe uznawane są za sprawdzone sposoby renowacji murów wykonanych z materiałów o strukturze kapilarno-porowatej. Z ich udziałem tworzone są w murach poziome blokady hydrofobowe. Bariera pozioma powstaje na skutek hydrofobizacji kapilar, ewentualnie ich zatykania. Najpierw wierci się w murze otwory, a następnie wprowadza się do przegród środek iniekcyjny.

W technikach nasączeniowych najczęściej stosuje się m.in.: żywice organiczne, parafiny modyfikowane, emulsje bitumiczne, roztwory krzemianów metali alkalicznych (sodu, potasu, litu). Do iniekcji stosuje się iniekty jedno- i dwuskładnikowe epoksydowe, poliuretanowe, akryreklamalowe, mikrocementy, kompozyty polimerowo-cementowe.

Iniektowanie muru – w zależności od stosowanego środka – można wykonywać metodami bezciśnieniowymi lub pod ciśnieniem. Po nasyceniu muru środkiem iniekcyjnym, odwierty zostają zasklepiane systemowo dobranymi zaprawami uszczelniającymi.

Jedną z metod iniekcyjnych jest metoda iniekcji krystalicznej, która pozwala na wytworzenie poziomej i pionowej blokady hydrofobowej; wywiercone wstępnie otwory najpierw są nawilżane, a następnie wypełniane grawitacyjnymi środkami iniekcyjnymi (cement portlandzki, aktywator krzemianowy, woda). Izolacje poziome przeciwwilgociowe można też wykonywać metodą iniekcji termicznej.

Otwory nawiercone w wilgotnym murze nasączane są przy użyciu termopakerów kompozytem wosków naftowych o właściwościach uszczelniających i hydrofobizujących. Rozwiązanie to zalecane jest zwłaszcza w murach bardzo zasolonych.

Aby przyspieszyć prace przy osuszaniu murów, często korzysta się z dwustopniowych technik osuszeniowych. W pierwszym etapie nawierca się w murze otwory, w których umieszcza się urządzenia grzejne, a po osuszeniu wprowadza do otworów środki hydrofobowe metodą iniekcji.

Chcesz być na bieżąco? Zapisz się do naszego newslettera!