Specjalistyczne kleje do płytek

Żel krzemianowy - zasada działania

Innowacyjność w klejach żelowych wynika z zastosowania w nich technologii żelu krzemianowego. W suchej mieszance kleju pojawiły się specjalne mineralne dodatki sorpcyjne w postaci drobnych kryształów, ułożonych względem siebie warstwowo. Woda dodana do suchej mieszanki wchodzi pomiędzy te warstwy, tworząc tzw. strukturę kanapkową (dwie warstwy kryształów są przełożone warstwą wody). Woda, która wejdzie w taką strukturę, zostaje uwięziona wewnątrz zaprawy i tworzy żel, zapewniając zaprawie klejącej wyjątkowe właściwości robocze.

Żel krzemianowy dodany do zaprawy zwiększa dopuszczalny zakres wody zarobowej, potrzebnej do przygotowania zaprawy klejącej. Możliwość mieszania jednej zaprawy z wodą w różnych proporcjach (znacznie różniących się od siebie) daje wykonawcy możliwość kształtowania parametrów roboczych i dostosowywania ich do swoich potrzeb.

Mówiąc dokładniej, klej żelowy może być przygotowany jako zaprawa o ograniczonym spływie, gwarantująca przyklejanie okładziny od góry bez konieczności podparcia, ale również jako klej rozpływny, zapewniający całkowite wypełnienie przestrzeni pod płytkami wielkoformatowymi, bez zjawiska zapadania się pod ich ciężarem. W pierwszym przypadku wykonawca powinien dodać wodę w ilości minimalnej z przedziału dopuszczonego przez producenta, w drugim zaś - ilość maksymalną.

Poprawa gospodarowania wodą rozszerza warunki aplikacyjne zaprawy klejącej zarówno w zakresie temperatur, w jakich ta zaprawa może być stosowana, jak i chłonności podłoża pod płytką. Są to zakresy i obszary niedostępne dla powszechnie stosowanych tradycyjnych cementowych zapraw klejących. Obecność wody zatrzymanej w strukturze kleju pozwala na pełną, niezależną od warunków, hydratację cementu. Dzięki silnym oddziaływaniom wody z kryształami jej odparowanie pod wpływem temperatury (np. na nasłonecznionych tarasach) czy odciąganie przez chłonne, niewłaściwie przygotowane podłoże jest znacząco ograniczone.

Dzięki odpowiedniemu gospodarowaniu wodą klej żelowy gwarantuje pełną przyczepność do tzw. trudnych podłoży, takich jak lastryko, płyta OSB czy istniejąca już okładzina ceramiczna. Są to produkty przeznaczone do najtrudniejszych rodzajów zastosowań, np. do hal przemysłowych obciążonych intensywnym ruchem kołowym. Zakres użycia zapraw, w których zastosowano tę technologię, obejmuje również pełne spektrum rodzajów i wielkości okładziny, płytek z kamienia naturalnego, okładzin wrażliwych na przebarwienia oraz płytek o największych formatach.

Innowacje wprowadzane przez producentów płytek mają istotny wpływ na pozostałych uczestników procesu związanego z szeroko rozumianym glazurnictwem. Płytki stają się coraz cieńsze, coraz większe, wykonywane są z coraz to innych materiałów. Wykonawcy, producenci narzędzi glazurniczych, a także producenci klejów i fug muszą nadążyć za tymi zmianami - standardowe zaprawy w wielu przypadkach okazują się bowiem niewystarczające. Jeszcze kilka lat temu trudno było zainteresować glazurnika na przykład klejem samorozpływnym, dziś bardzo często jest to jego pierwszy wybór. Kleje żelowe klasyfikuje się tak samo, jak kleje cementowe.

Polimery - zasada działania

Obecność polimerów w cementowych zaprawach klejących pozwala na niemal dowolne kształtowanie właściwości produktu. Polimery syntetyczne stanowiące składnik klejów elastycznych i odkształcalnych to mieszanina proszków redyspergowalnych, tj. ciekłych polimerów poddanych specjalnemu suszeniu. Dodawane są one do wyrobów na etapie produkcyjnym i homogenizowane wraz z cementami, kruszywami i innymi substancjami modyfikującymi. W kontakcie z wodą zarobową ochronny koloid otaczający cząsteczkę spoiwa syntetycznego rozpuszcza się, co jednocześnie aktywuje fazę tworzenia trwałego i elastycznego połączenia.

Proces wiązania polimeru polega na pozbyciu się zaabsorbowanej wcześniej wody. Jest ona wykorzystywana jako swego rodzaju paliwo głównego składnika kleju, czyli cementu, który jako spoiwo hydrauliczne potrzebuje znacznych jej ilości.

Dodatek polimerów stanowi dodatkowe zabezpieczenie w przypadku montażu okładzin na podłożach chłonnych lub trudnych dla uzyskania przyczepności. Dodatkowo tworząca się siatka mikropołączeń polimerowych utrudnia proces odparowania wody i zatrzymuje ją w kleju, gwarantując przeprowadzenie pełnej hydratacji cementu, a tym samym uzyskanie wysokich finalnych parametrów wytrzymałościowych.

Procesy wiązania cementu i tworzenia sieci polimerowej zachodzą jednocześnie, prowadząc do wzajemnego przeplatania się struktury wiązań. Rozbudowana sieć tworzy mikrokompozyt, który charakteryzuje się wysoką przyczepnością do podłoża i okładziny, elastycznością oraz podwyższoną odkształcalnością.

Przeplecione wytrzymałe wiązania cementowe i elastyczne wiązania polimerowe tworzą doskonały układ, zapewniający wytrzymałość i trwałość materiału w czasie, nawet w przypadku intensywnej eksploatacji. Umożliwia to montaż wszelkich okładzin na podłożach ulegających deformacjom pod wpływem obciążeń mechanicznych lub termicznych, czyli w takich miejscach, jak tarasy, elewacje, powierzchnie z ogrzewaniem czy stropy drewniane. Podwyższeniu ulegają parametry wytrzymałościowe zaprawy na zginanie, ścieranie i odkształcenia. Dodatkowo zmniejsza się nasiąkliwość kleju, a co za tym idzie odporność na korozję mrozową oraz niebezpieczeństwo powstawania wykwitów solnych.

Dzięki swoim właściwościom kleje wzbogacone polimerami nie potrzebują porowatych powierzchni do uzyskania adhezji - spoiwo syntetyczne tworzy wiązanie niemal z każdym rodzajem materiału i podłoża. Dzięki dodatkom odpowiednich polimerów ulepszone zostają także inne parametry klejów, takie jak czas otwarty czy możliwość korygowania okładziny na ścianie oraz tzw. żywotność zaprawy, czyli czas gotowości do wykorzystania po zarobieniu z wodą.

Włókna

Zastosowanie włókien zbrojących zwiększa wytrzymałość kompozytu na zginanie, w znacznym stopniu podnosi również jego udaroodporność. Obecność włókien polipropylenowych zwiększa ponadto wytrzymałość kleju na ścieranie oraz ogranicza wpływ warunków atmosferycznych. Włókna pełnią również funkcję zbrojenia strukturalnego, czynnie redukującego możliwość spękania zaprawy w pierwszych kilku dniach sezonowania. Efektywnie podwyższają zdolność kleju do pochłaniania energii naprężeń wewnętrznych i zewnętrznych oraz wibracji.

Opisane powyżej innowacje to najważniejsze ulepszenia zastosowane w klejach do płytek, które pojawiły się w ciągu ostatnich miesięcy i lat. Jest ich oczywiście więcej, na przykład pakowanie zapraw w worki foliowe zamiast papierowe, dzięki czemu materiał dłużej zachowuje swoje parametry i jest bardziej odporny na uszkodzenia powstałe w wyniku transportu lub długotrwałego przechowywania. Warto jednak podkreślić, że żadna innowacja nie zastąpi fachowego przygotowania wykonawcy. Wszak na sukces w glazurnictwie składają się dwa równorzędne czynniki: dobry produkt i dobre wykonawstwo.

Chcesz być na bieżąco? Zapisz się do naszego newslettera!