Przyklejanie styropianu w systemach ociepleń – na co należy zwracać uwagę

Jest ponadto miły w dotyku (nie wywołuje podrażnień skóry i błon śluzowych), a przy tym lekki, co wynika z jego struktury komórkowej, nadającej bardzo małą gęstość objętościową (w jednym metrze sześciennym znajduje się 3–6 mld zamkniętych komórek wypełnionych nieruchomym powietrzem).

Styropian do prac ociepleniowych dostępny jest w formie płyt o określonych wymiarach i gęstości (12–40 kg/m³); im większy wskaźnik jego gęstości, tym materiał lepiej izoluje. Standardowe wymiary liniowe płyt to najczęściej 1000×500 mm lub 1200×600 mm. Do każdego rozmiaru liniowego dochodzi jeszcze zróżnicowanie grubości (od 20 do 200 mm).

Oferty producentów urozmaicają ponadto płyty styropianowe o udoskonalonych geometriach krawędzi (frezowane na pióro i wpust), które ułatwiają montaż (lepsze dopasowanie krawędzi płyt) i poprawiają szczelność ich połączenia (przy dociskaniu płyt do podłoża przeciwdziałają przypadkowemu przedostawaniu się zaprawy klejowej do stref między płytami, co przy ujemnych temperaturach powietrza może prowadzić do niekorzystnego zjawisk tworzenia się w takich miejscach tzw. mostków cieplnych).

Montaż i obróbka płyt styropianowych nie wymagają specjalnego wysiłku. Można je łatwo przycinać na wymiar przy użyciu płatnicy (ręcznej piłki o drobnych zębach). Zwykle mocowane są do powierzchni metodą klejenia i/bądź kołkowania.

Do przyklejania stosowane są zalecane przez producentów zaprawy (masy) klejowe. Na pionowych powierzchniach można je dodatkowo kołkować przy użyciu specjalnych łączników kotwiących zaopatrzonych w tarcze dociskające.

Do prac należy stosować płyty suche, bez spękań, wyszczerbionych krawędzi i jakichkolwiek ubytków na powierzchniach bocznych. Styropian jest materiałem delikatnym i podatnym na uszkodzenia, dlatego nie wolno nim rzucać, trzeba go kłaść na równej oraz pozamiatanej powierzchni, chronić przed bezpośrednim działaniem ognia, wysokich temperatur, długotrwałymi wpływami promieniowania UV, zabrudzeniami czynnikami organicznymi, które osłabiają przyczepność kleju, a także zabezpieczać przed oddziaływaniem rozpuszczalników organicznych.

Nie należy stawiać na nim przedmiotów o dużej sile punktowego nacisku i ostrych krawędziach. Płyty składowane w miejscach oświetlonych trzeba osłaniać brezentem lub ciemnymi foliami, a zamocowane na elewacjach muszą być w miarę szybko pocienione naklejoną warstwą siatki zbrojącej zatartą masą klejową.

Płyty bezpiecznie przykleja się przy pogodzie bezdeszczowej (temperatura powietrza +5°C – +25°C). Przystąpienie do prac poprzedza przygotowanie mas klejowych dokładnie według instrukcji producenta kleju/systemodawcy.

Decydując się na piankę PUR, należy przestrzegać czynności podanych w instrukcji. Przy klejeniu płyt należy zadbać o jakość podłoża: musi być nośne (bez luźnych cząstek, kurzu, wykwitów solnych lub osadów biologicznych), zneutralizowane od wpływu zatłuszczeń i zaoliwień oraz równe (bez większych ubytków, uskoków, załamań i grud).

Wcześniej należy sprawdzić stopień jego nasiąkliwości (powierzchnie chłonne należy zagruntować) oraz przeprowadzić test przyczepności płyt do podłoża z zastosowaniem kleju, który będzie wykorzystywany do mocowania systemu. Za jego pomocą w różnych miejscach elewacji nakleja się próbki styropianowe o wymiarach około 10×10 cm. Najwcześniej po upływie trzech dni wykonuje się próbę oderwania styropianu.

Podłoże uznaje się za nośne, jeżeli styropian rozrywa się w swojej warstwie. Jeśli próbka odrywa się razem z warstwą podłoża (np. tynku), to takie miejsca wymagają skucia i zaciągnięcia świeżą zaprawą cementowo-wapienną. Montaż płyty do słabego, osypującego się tynku zagraża jej odpadnięciem, nawet przy dodatkowym mocowaniu mechanicznym do podłoża.

Fazę przyklejania płyt poprzedza użycie tzw. listwy startowej (aluminiowego profilu), która ułatwia dokładne ułożenie odpowiednio wypoziomowanej pierwszej warstwy oraz chroni dół systemu przed uszkodzeniami mechanicznymi. Płyty nakleja się w rzędach poziomych dbając, aby każdy następny rząd był układany na mijankę (spoiny pionowe między płytami w sąsiednich rzędach powinny się mijać).

Płyty najczęściej klei się techniką pasmowo-punktową (pasmo wzdłuż obwodu i równomiernie rozmieszczone punkty w strefie centralnej, co zapewnia efektywne pokrycie klejem 35–40% powierzchni płyty, gwarantując jej przyleganie do podłoża). Za pomocą łaty należy na bieżąco sprawdzać równość powierzchni płyt naklejonych w pionie i poziomie. Klej wydostający się poza obrys płyty należy zebrać kielnią.

Płyty muszą szczelnie do siebie przylegać (większe szczeliny wypełnia się skrawkami styropianu, w przypadku niewielkich szczelin warto skorzystać z pianki PUR). Nie powinno się takich spoin wypełniać masą szpachlową, bo w niesprzyjających warunkach temperatur tworzą się tam mostki termiczne, które dodatkowo na powierzchni wyprawy elewacyjnej mogą zostawiać trwałe odwzorowania.

Szczególnych zabiegów wymagają strefy otworów okiennych i drzwiowych. Dobrze jest pozostawiać niewielkie szczeliny dylatacyjne, które wypełni elastyczny kit uszczelniający, lub zastosować specjalne profile wykończeniowe, które montuje się w połączeniach systemów z różnymi elementami budowlanymi. Nie zaleca się dokładnego docinania płyt w fazie montażu (powinny one wystawać poza krawędzie, a docinanie można rozpocząć dopiero po związaniu kleju).

Po przyklejeniu płyt kolejne fazy docieplenia można prowadzić dopiero po całkowitym związaniu kleju (zazwyczaj po około 72 godzinach).

Chcesz być na bieżąco? Zapisz się do naszego newslettera!