Metody osuszania ścian

Należy pamiętać, że nasiąkliwość zanurzonego w wodzie muru z cegły wynosi dwadzieścia kilka procent (wilgotność suchego muru nie przekracza zazwyczaj 3-5%), co oznacza, że w 1 m3 muru może znajdować się nawet 250-300 l wody. Schnięcie w naturalny sposób (przy zapewnieniu odpowiedniej wentylacji, np. otwartych oknach i drzwiach) tak zawilgoconych konstrukcji może trwać nawet kilkadziesiąt miesięcy. Z tego powodu stosuje się różnego rodzaju metody osuszania sztucznego.

Osuszanie absorpcyjne (sorpcyjne) polega na odebraniu wody z zawilgoconych materiałów przez otaczające powietrze, suszone uprzednio absorpcyjnymi osuszaczami powietrza. Suche powietrze (1-3 g wody na 1000 g powietrza) w kontakcie z wilgotnymi przegrodami jest w stanie odebrać z nich nadmierną ilość wody, co prowadzi do stanu tzw. wilgotności równowagi, zależnej od rodzaju materiału przegrody.

Osuszanie wilgotnego powietrza następuje po przejściu przez urządzenie ze środkiem absorbującym wilgoć z powietrza (na filtrze obrotowym). Może to być np. żel silikonowy, chlorek litu lub żel krzemionkowy. Osuszone powietrze jest podgrzewane i wraca do pomieszczeń, aby ponownie nasycić się parą wodną. Natomiast wilgoć odebrana z osuszanego powietrza odprowadzana jest na zewnątrz.

Proces ma charakter cykliczny i trwa aż do osuszenia przegród. Metoda sorpcyjna daje najlepsze korzyści, gdy wilgotność względna w pomieszczeniu spadnie poniżej 30%. Okna i drzwi podczas osuszania tą metodą powinny być zamknięte.

Osuszanie gorącym powietrzem wymaga zastosowania specjalnych nagrzewnic, zasilanych prądem elektrycznym, gazem (propan, propan-butan) lub olejem opałowym. Nie wolno wychodzić z założenia, że im wyższa temperatura, tym lepiej. Temperatura ogrzanego powietrza (na wylocie z nagrzewnicy) może dochodzić nawet do 250°C, należy jednak tak ją wyregulować, aby (uwzględniając konieczność zapewnienia niezbędnej wentylacji pomieszczenia) temperatura powietrza wewnątrz pomieszczenia nie przekraczała 35-37°C.

Wyższa temperatura może spowodować pojawienie się niebezpiecznie dużego ciśnienia pary wodnej w murach (zwłaszcza otynkowanych). Osuszanie ścian gorącym powietrzem, bez skutecznej wentylacji pomieszczeń, daje tylko powierzchniowe efekty. Suszenie gorącym powietrzem przy braku szybkiego odprowadzenia wilgoci na zewnątrz budynku powoduje cyrkulację powietrza w pomieszczeniu i oddawanie wilgoci suchym fragmentom przegród.

Metoda ta może być stosowana w ograniczonym zakresie. Jej wadą jest zwiększenie ryzyka wystąpienia szkód w wyposażeniu technicznym pomieszczeń (lub wręcz ich wystąpienie), zniszczenia materiału lub pojawienia się korozji biologicznej. Dlatego wilgoć powinna być usuwana na zewnątrz przez wentylację, a powietrze wprowadzane z zewnątrz powinno być ogrzewane.

Osuszanie w osuszaczach kondensacyjnych - wilgotne powietrze zasysane jest przez wentylator i przesyłane na oziębiający parownik, w którym następuje kondensacja pary wodnej. Kondensat zbiera się w zbiorniku, skąd za pomocą pompy odprowadzany jest do instalacji ściekowej. Parametry podczas osuszania dobiera się tak, aby w ciągu godziny wymienić około 3,5 objętości powietrza w pomieszczeniu. Osuszacze kondensacyjne działają skutecznie w szerokim zakresie temperatur (od 0 do +40°C), przy czym optymalne ich działanie następuje w temperaturze 20-25°C.

Wydajność urządzeń jest zatem większa w wyższych temperaturach i przy wyższej wilgotności względnej powietrza w pomieszczeniu (30-90%), dlatego okna i drzwi powinny być zamknięte. Przy niskiej wilgotności względnej powietrza nie zaleca się stosowania tej metody.

Osuszanie mikrofalowe - energia mikrofalowa pojawia się w murach obiektu, ponieważ generator mikrofalowy - przystawiony do ściany - emitując szybkozmienne pole elektromagnetyczne, nie jest obojętny dla zawartej w murach wilgoci. Szybkozmienne pole o częstotliwości 2,45 GHz powoduje, iż polarne cząstki wody rotują w tej przestrzeni z podobną częstotliwością i powodują wzajemne tarcia, a tym samym podniesienie temperatury muru.

Zjawisko to jest wprost proporcjonalne do czasu trwania zabiegu. Należy przy tym pamiętać, aby cykle grzania w jednym miejscu były tak dobrane, by nie powodowały przegrzania ściany czy podłogi. Po nagrzaniu muru do odpowiedniej temperatury generatory się przestawia. Czynności te powtarza się sukcesywnie do momentu obniżenia się zawilgocenia przegrody do wymaganego stopnia. Generatory mikrofalowe wyposażone są w antenę tubową gwarantującą wysoką sprawność emisji rozchodzenia się fal elektromagnetycznych w przegrodach.

Efektem działania mikrofal jest powstanie takiego rozkładu temperatur w przegrodzie, który sprzyja wypychaniu wody zawartej w kapilarach, również w kierunku lica powierzchni nagrzewanej ściany. Zaletą tej techniki jest również to, że podczas emisji mikrofal dochodzi także do denaturacji życia biologicznego, które może występować w przegrodzie (technicznych szkodników drewna, grzybów), przez ich termiczne zniszczenie.

Zaletą tej metody jest możliwość osuszania grubych murów (nawet do 2,5 m), jednak mogą ją stosować tylko odpowiednio przeszkolone osoby (firmy). Bardzo ważne jest określenie (i potem kontrola) wysokości temperatury, do jakiej w jednym cyklu mogą być podgrzewane osuszane mury. Jest to konieczne, aby nie doprowadzić do powstania naprężeń termicznych na styku zaprawy z cegłą, powodujących przekroczenie ich parametrów wytrzymałościowych, lub do destrukcji samej zaprawy. Bezpieczna temperatura, do jakiej można podgrzewać osuszaną ścianę, nie powinna przekraczać 80°C.

Najbardziej efektywną formą usuwania wody z przegród jest zastosowanie metod mieszanych, np. jednoczesne wykorzystanie osuszaczy sorpcyjnych w połączeniu z osuszaniem mikrofalowym (generatory mikrofalowe wyprowadzają wodę zawartą w kapilarach w kierunku lica przegrody, skąd odbierają ją osuszacze sorpcyjne). Wymaga to jednak odpowiedniego zaprojektowania technologii, zalecana (jeżeli niekonieczna) jest więc konsultacja ze specjalistą lub skorzystanie z usług wyspecjalizowanej firmy.     

Chcesz być na bieżąco? Zapisz się do naszego newslettera!