Tynki gipsowe na sucho czy na mokro cz. 2

Kiedy wybrać mokry, a kiedy suchy tynk

O wyborze technologii decydują warunki pogodowe i czas, jakim dysponuje inwestor. Suche tynki gipsowe, montowane na konstrukcji stalowej, można wykonywać w każdej temperaturze. Ograniczenia występują przy spoinowaniu, ponieważ nie można szpachlować spoin w temperaturze poniżej 5ºC. Jednak większość prac montażowych, np. mocowanie profili i przykręcanie płyt g-k można wykonywać nawet przy silnych mrozach.

Tynkowanie agregatem to niezwykle wydajna metoda wykańczania ścian. Nie bezprzyczyny stosowana była pierwotnie w wielkopowierzchniowych budynkach biurowych, a stopniowo adaptowana została również do budownictwa jednorodzinnego. Obecnie nikogo nie dziwi tynkowanie domu jednorodzinnego w kilka dni. Gipsowy tynk maszynowy musi jednak dojrzeć i wyschnąć. Latem, przy skutecznym wietrzeniu pomieszczeń, schnięcie może potrwać do czternastu dni. Dla wielu inwestorów to jednak zbyt długo i dlatego decydują się na zastosowanie okładzin ścian wykonanych z płyt g-k, klejonych bezpośrednio do ściany lub mocowanych do konstrukcji. Stosowanie okładzin z płyt g-k nie wymaga skomplikowanego sprzętu ani przeszkolonej ekipy, dlatego w zasadzie każdy może te prace wykonywać samodzielnie. Suche tynki są niezastąpione przy remontach ścian, w przypadku, gdy nie jest możliwe skuwanie starych tynków czy ingerencja w ściany nośne.

Tynkujemy ściany - tynki mokre z agregatu i ręcznie

Tynki gipsowe wykonywane na mokro można stosować właściwie w każdym budynku na ścianach i sufitach pomieszczeń, w których docelowo wilgotność względna nie przekroczy 70%. Przy odpowiednim zabezpieczeniu tynku (środkami hydrofobowymi lub glazurą) tynki gipsowe można położyć również w pomieszczeniach o podwyższonej okresowo wilgotności.

Tynkowanie maszynowe za pomocą agregatu. Ten sposób nakładania tynku wymaga zaangażowania wykwalifikowanej ekipy, dysponującej odpowiednim sprzętem i najlepiej posiadającej certyfikat znanego producenta mokrych tynków gipsowych. Tynkowanie można przeprowadzić dopiero po zakończeniu wszelkich prac instalacyjnych, gdy zamontowane są już ościeżnice drzwiowe i okna, a temperatura pomieszczeń nie spada poniżej 5°C.

Gipsowa zaprawa tynkarska do mechanicznego natrysku uzyskiwana jest poprzez zmieszanie fabrycznie przygotowanego maszynowego gipsu tynkarskiego, a na sufity tzw. lekkiego gipsu tynkarskiego, z odpowiednią ilością wody w agregacie. Tynk kładzie się najpierw na suficie, a później na ścianach, zaczynając od góry. Praca ta nie jest zbyt skomplikowana, ale wymaga pewnej wiedzy, doświadczenia i zdyscyplinowania.

Tynkowanie ręczne. Na rynku dostępne są również mieszanki gipsów tynkarskich przeznaczone do tynkowania ręcznego za pomocą prostych narzędzi tynkarskich. Tak przygotowane mieszanki gipsowe można stosować do wykonywania prac tynkarskich i renowacyjnych domowym sposobem na niewielkich powierzchniach lub w pomieszczeniach, do których nie można wstawić agregatu albo brakuje w nich odpowiedniego zasilania elektrycznego. Tynkowanie ręczne stosowane jest również do wykańczania powierzchni, np. przy wymianie okien i ościeżnic w pomieszczeniach remontowanych.Tynki gipsowe do ręcznej aplikacji przygotowuje się w elastycznym pojemniku, mieszając porcję zaprawy z wodą za pomocą wiertarki z mieszadłem. Układa się je na podłoże ręcznie, za pomocą kielni. Wskazane jest zamocowanie listew prowadzących i podzielenie powierzchni na niewielkie pola technologiczne. Kolejną czynnością jest zamocowanie na zaprawie gipsowej metalowych ochronnych listew narożnych. Dotyczy to naroży ścian oraz wszystkich krawędzi otworów drzwiowych i okiennych. Czasami konieczne jest użycie listew tynkarskich pośrednich dla utrzymania równości powierzchni. Takie rozwiązanie stosuje się zwykle przy tynkowaniu dużych i wysokich płaszczyzn.

Stosując technologię tynku maszynowego, gotową powierzchnię możemy uzyskać już po upływie około trzech godzin, zależnie od temperatury powietrza. Im jest cieplej, tym ściany schną szybciej. Ten rytm narzuca dyscyplinę wykonawczą. W tej technologii ważne jest, aby tynkowanie pomieszczenia wykonywać bez przerw, gdyż nie jest korzystne łączenie świeżego tynku z materiałem położonym wcześniej, szczególnie już stwardniałym. Po nałożeniu tynku powierzchnię należy wstępnie wyrównać, a po upływie 80–100 minut, kiedy tynk lekko zmatowieje, doprowadza się powierzchnię do wymaganej równości. Kiedy tynk jeszcze bardziej podeschnie, należy wyrównywać powierzchnię pacą stalową.

Tynki suche - klejenie i przykręcanie

Płyty gipsowo-kartonowe wykorzystywane jako okładzina ścian murowanych tworzą tak zwany suchy tynk. Ta technologia stosowana jest przy remontach budynków lub pojedynczych pomieszczeń. Można w ten sposób zasłonić nieestetycznie wyglądające fragmenty ścian, ukryć instalacje, a także polepszyć warunki cieplne i akustyczne pomieszczeń. Zastąpienie tynku tradycyjnego płytami g-k znacznie skraca czas remontu. Suchy tynk można mocować do ściany różnymi metodami.

Suchy tynk przyklejany do podłoża. Płyty g-k można mocować do ściany na kilka sposobów. Wybór metody zależy od stopnia wyrównania powierzchni podłoża, a także od wielkości pomieszczenia. Najczęściej stosuje się przyklejanie systemowym klejem gipsowym. Placki kleju nakłada się na powierzchnię płyty w odstępach od 30 do 35 cm, na krawędziach natomiast klej rozprowadza się liniowo. Jeśli ściany są bardzo równe, to zamiast placków można stosować cienką warstwę kleju gipsowego nałożoną na płytę lub na ścianę. Przy bardzo nierównych podłożach powierzchnię należy najpierw wstępnie wyrównać za pomocą pasów płyt g-k (szerokości 10 cm), przyklejonych do ścian. Dopiero do tych pasów przykleja się właściwe płyty.

Inny sposób to mocowanie płyt g-k do istniejących ścian za pomocą konstrukcji wykonanej z systemowych profili stalowych. Ruszt stalowy wykonuje się z gotowych profili systemowych. Zasada wykonania rusztu jest podobna do stawiania ścianki działowej.

Tynkujemy sufity na mokro

Tynkowanie sufitów technologicznie nie różni się od tynkowania ścian. Tynki gipsowe stosowane są wewnątrz pomieszczeń na każdym rodzaju podłoża. Jednak w przypadku stosowania tynków na beton gładki, przed wykonaniem okładziny należy zagruntować podłoże systemowym preparatem gruntującym, niezależnie od dokładnego wyczyszczenia i odtłuszczenia go. Jest to szczególnie ważne przy tynkowaniu gładkich sufitów betonowych. W przypadku podłoży bardzo chłonnych, jak np. beton komórkowy, oraz nierównomiernie chłonnych, np. cegła, należy pamiętać o ich zagruntowaniu systemowym preparatem gruntującym.

Tynkujemy sufity na sucho

Systemy sufitów podwieszanych to bardzo popularne zastosowanie płyt g-k. Do ich budowy wykorzystywane są najczęściej płyty g-k zwykłe oraz ogniochronne, grubości 12,5–15,0 mm, oraz dostępne akcesoria sufitowe. Sufity podwieszane mogą stanowić estetyczną osłonę instalacji, mogą również maskować elementy konstrukcyjne stropu, a także, przy zastosowaniu izolacji z wełny mineralnej, stanowić barierę ogniochronną lub izolować akustycznie i termicznie sąsiadujące ze sobą pomieszczenia.

Sufit podwieszany składa się z okładziny wykonanej z płyt g-k zawieszonej na konstrukcji nośnej, wykonanej z systemowych profili stalowych. Konstrukcja może być jedno- lub dwuwarstwowa. W przypadku konstrukcji dwuwarstwowej, płyty g-k podwieszane są do dolnej warstwy. W pomieszczeniach o kształcie zbliżonym do kwadratu bardziej korzystne jest stosowanie rusztu dwuwarstwowego ze względu na zapewnienie właściwej sztywności konstrukcji. W pomieszczeniach długich i wąskich ruszt jednowarstwowy może być wystarczający. Konstrukcję jednowarstwową stosuje się też przy bezpośrednim mocowaniu sufitu do stropu. Dłuższe krawędzie płyt mogą być usytuowane poprzecznie do elementów nośnych konstrukcji lub równolegle do nich. Ze względu na większą wytrzymałość na zginanie płyt, bardziej korzystny jest wariant pierwszy.

Stalowa konstrukcja nośna składa się z profili przyściennych oraz wieszaków. Stalowe profile górnej warstwy są zakotwione w profilach przyściennych oraz podwieszone do stropu za pomocą wieszaków. Profile dolnej warstwy są przymocowane do profili górnej warstwy za pomocą łączników. Sufit z płyt g-k jest stosunkowo lekki, jednak obciąża strop, do którego jest podwieszony. Obciążenie to musi być uwzględnione przy projektowaniu stropu.

Wykończenie powierzchni

Po wyschnięciu mokrego tynku gipsowego uzyskujemy gładką powierzchnię, którą można malować, pokrywać tapetą lub okładać glazurą. Zalecane jest jednak zagruntowanie suchego tynku gipsowego w celu obniżenia jego higroskopijności.

Po zamontowaniu płyt g-k należy wypełnić spoiny między płytami oraz wykończy wszystkie załamania powierzchni (naroża wklęsłe i wypukłe). Styki płyt szpachluje się w celu uzyskania jednolitej płaszczyzny ściany lub sufitu. Przy szczelinach większych niż 1 mm stosuje się dwie warstwy szpachlówki systemowej – wierzchnia warstwa jest jednocześnie podkładem pod taśmę spoinową. Przy mniejszych szczelinach wystarczy jedna warstwa szpachlówki. Taśmę wciska się w szpachlówkę oraz szpachluje po wierzchu, aż do uzyskania równej powierzchni. Dostępne są taśmy samoprzylepne, które nie wymagają warstwy podkładowej. Na końcu spoinę szlifuje się drobnoziarnistym papierem ściernym. Również łby gwoździ i wkrętów oraz mniejsze uszkodzenia należy zaszpachlować, a następnie przeszlifować. W miejscach większych uszkodzeń stosuje się łaty z płyt g-k.

Płyty g-k można malować i pokrywać tapetami. Do malowania można stosować farby emulsyjne, lateksowe, akrylowe i olejne. Nie wolno natomiast używać farb wapiennych. Zastosowanie tapet z włókna szklanego podwyższa wytrzymałość płyty g-k na zginanie. Do wykończenia powierzchni można też stosować glazurę lub okładziny kamienne.

Opracowano na podstawie materiałów Polskiego Stowarzyszenia Gipsu

Chcesz być na bieżąco? Zapisz się do naszego newslettera!